Ik denk dat het tijd wordt om het roer nu eens echt om te gooien. Ik volg Alfie Deyes op YouTube en hij is sinds een week bezig met de 90 days challenge, wat zoveel inhoudt als in 90 dagen de beste versie van jezelf worden.

Nu ben ik anti dieet en dingen niet eten - vet, koolhydraten, suikers - maar ik heb wel een verleden met eten, namelijk een eetstoornis. En ik wil me na jaren van herstel, kilo's te zijn afgevallen en heel veel nieuwe kennis over voeding en het lichaam niet bij elk wissewasje vergrijpen aan suikers. Ik wil af van het 'troosteten'. het jojo-effect, ik wil gewoon af en toe kunnen genieten van roomijs met hagelslag zonder schuldgevoel achteraf omdat ik daarna in een bindge mindset ben. 

Daarbij heb ik altijd allemaal plannen die maar gedeeltelijk tot uitvoering komen. Ik was al schoorvoetend op de goede weg met het maken en uitvoeren van mijn theatershow en wat vaker op het podium staan, het wekelijks posten van foto's op de kookmutsen instagram - maar laten we eerlijk zijn. Als ik niet harder en vooral doelgerichter en geoorganiseerder te werk ga, blijf ik aanmodderen tot ik halverwege de 30 ben. En dat weiger ik simpelweg te laten gebeuren.

Dus de 90 dagen challenge. 

In deze 90 dagen ga ik de volgende doelen nastreven;

• Volwaardige maaltijden eten zonder rekening te houden met calorieën en chocolade die ik dan later kan eten omdat mijn lunch en diner zo 'licht' waren
• Me niet verstoppen op de bank met netflix omdat ik opeens geen zin heb om naar buiten te gaan en af te spreken. Ik ben 23, go and live for fuck sake. 
• Vetten boven suikers. Biologisch of niet, suiker brengt me te vaak terug in die neerwaartse spiraal die ik na het overwinnen van mijn eetstoornis probeer te vermijden. Dus beter die hele avocado bij de lunch dan dat bakje chocoladerozijnen in bed.
• Afspraken nakomen & zaken op tijd op orde hebben. Ik doe graag aan struisvogelpolitiek en hoewel ik al van heel ver ben gekomen, problemen gaan niet vanzelf weg. Dus mezelf aanleren vanaf moment één eventuele problemen meteen uit de weg ruimen en dus beter voorbereid op pad kunnen. 

Dit alles ga ik bijhouden met een daily vlog op youtube, mijn persoonlijke stok achter de deur en iets wat ik toch al jaren wilde beginnen. 

Gezien mijn challenge eindigt rond de kerstdagen - ik start 24 augustus - sluit ik het af met een kookmutsen kerstspecial en het laten zetten van tattoo nummer 2! 

Ik heb geen idee wat dit gaat worden, maar het zullen sowieso veel recepten worden. We'll see as I go along. 

90 dagen. Bring. It. On.

Liefs,

Kleine muts

Ik dacht altijd dat ik na mijn kindertijd anti de-hele-dag-op-het-strand-liggen was geworden, maar mijn beach loving roomie kreeg me toch zo ver om m'n geïmproviseerde strandtas strand klaar te maken en te vertrekken richting Castricum en zoals bijna altijd had ik het bij het verkeerde eind. Chillen op het zand en spelen in de zee, ik ben het nog niet verleerd.

Castricum is een green beach, wat betekend dat er hard aan gewerkt wordt zo duurzaam mogelijk te zijn & blijven! Als ware bio muts stemde dit mij uitermate vrolijk en nadat we de menu's van de daar aanwezige strandtenten thuis zorgvuldig hadden doorgespit gingen we op pad voor een heerlijke lunch bij Club Zand.

Club Zand is fucking chill, laten we dat even voorop stellen. De bediening is aardig, relaxed - daardoor helaas niet bijster snel - en niet direct van slag wanneer blijkt dat de allergenen kaart van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Geen probleem, dan checken ze gewoon in de keuken wat een veilige glutenvrije optie is. Er bleek glutenvrij brood aanwezig te zijn, dus ik kon gaan voor de pittige hummus met aubergine ♥

Mijn roomie ging voor hetzelfde broodje en ik was licht teleurgesteld door de platte, witte sneetjes die zich onder mijn berg sla en hummus bevonden, roomie had namelijk twee dikke plakken boerenbrood vol zaadjes. Desalniettemin was de topping verrukkelijk.

Na de lunch zijn we heerlijk gaan bakken op het strand en for God's sake, niet wachten met insmeren. Dat deed ik wel en ik verbrandde mijn kont. Ik ben geen fan van reguliere zonnebrand, ik heb alleen geen bio variant in de kast staan. En waar dat normaal gesproken geen probleem is gezien ik de zon meestal vermijd zo rond het middaguur of er maar een uurtje in fiets/loop/sta, is dat op het strand een ander verhaal.
Stranddagen voor dummies, ik raad het mezelf aan. 

We komen terug voor voor het bio kippetje, die stond op de avondkaart en leek me bijzonder smakelijk!

Al met al was de gluten ervaring niet denderend, een missende allergenenkaart, bediening die me niet heel goed kon informeren wat nu precies wel en niet kon, aan de andere kant ze waren vriendelijk en rustig en het is nu eenmaal wat lastiger dan de standaard gast helpen.

Zou ik deze plek aanraden voor mensen met coeliakie? Nee. Maar heb je net als ik alleen last van overgevoelige darmen? Sure.

HUMMUS ♥

Chillende in de hangmat op een schaap

Ik kan nog zo hard proberen vol te houden dat ik super gezond ben en suikervrij eet en me kan meten aan de health goeroes van deze tijd - ik noem een Rens Kroes, een lisagoesvegan -maar laten we wel wezen, ik houd nu eenmaal van snoepen.

Ik wilde niet jojoën, maar hier ben ik nu voor de tweede keer aanbeland in een 'eet-episode' van onbekende tijd tot ik weer iets vind om me te houden aan een minder suikerrijk dieet.

Mijn probleem? Ik ben ondanks het feit dat ik toch echt een geboren en getogen Noord-Hollander ben iemand met een Bourgondische liefde voor voedsel.
Mijn lieve papa noemt mensen met mijn obsessie/passie freaks, mensen die vanuit interesse álle ins en outs van een bepaald onderwerp willen weten.

I love food.

Ja, shoppen voor kleding is fantastisch, schoenen zijn ook leuk maar een foodmarket, de food hallen, zelfs de freaking Albert Heijn, het maakt me niet uit! Ik kan er uren rondhangen, praten, leren, ruiken, proeven, ik neem alles in me op en geef ook veel te veel uit..

Maar dat ben ik nu eenmaal. En dat moet ik leren accepteren. Wat ik ook moet accepteren is dat is waarschijnlijk nooit in de buurt ga komen van zo'n prachtig droog getraint lichaam van al die food- en fitness goeroes. Ik loop hard, maar fiets vaker. Naar  m'n werk en weer terug, hoef ik er niet speciaal iets voor te doen.

Goed, na deze confession ga ik nu weer verder met het kijken van 'Maid in Manhattan'.

Dus, no shame in snoepen al ga ik toch op zoek naar een manier om enige evenwicht te vinden in mijn huidige situatie. Meer daarover wanneer ik wat heb geëxperimenteerd.

Liefs!
Kleine muts

Gezond snoepen is ook heel erg lekker..

Eerst een update over de darm/lever reiniging.

Things are-a-changing! Ik voel me al iets energieker na het opstaan, al zal ik mijn koffie niet opgeven. Heb het niet nodig, maar het is zo lekker. Ik heb het idee dat mijn huid weer iets begint op te klaren na een intense uitbraak van dikke pukkels een paar dagen geleden én ik heb de perfecte, doch nog steeds smerige, oplossing gevonden voor mijn ochtendritueel. Namelijk, een papje van eposomzout en psylliumvezel wat precies op mijn lepel past, dat hap ik naar binnen en spoel ik weg met mijn appelazijn-msm water. Jum-niet. Nee, maar ik ga voor schone darmen en een sterke lever hier.

Moet ik wellicht ook die wijn eens laten staan. 

Kiss of the Spiderwoman

Wauw. Wauw, wauw, wauw. Alsof het al niet genoeg was dat ik toch al fan ben van Alex Klaassen - heb mijn drol vaak en met veel plezier gecovered - en dat ik Rene van Kooten al zo lang als ik me kan herinneren uitermate sexy vind en Marjolein Teepen een intense powervrouw is en blijft met bijbehorende spierbundels was het verhaal ook nog eens geweldig!

In Amsterdam-Noord staat een huis. Het Zonnehuis, gelegen aan het pittoreske Zonneplein. De jaren 30 bouw is bijzonder sfeervol en alleen de omgeving van het theater maakt dat de stemming er meteen in zit. Heerlijk knus, je waant je direct teurg in de tijd waarin revue slechts opkomende was en Annie M..G. nog met een jeugdige blos op de wangen tijdloze meesterwerken aan het verzinnen was. Én, zo vertelde regisseur Koen van Dijk tijdens de inleiding, waar Joop van den Ende himself nog op het podium stond als clown en goochelaar! Ware het een aantal jaren later en met een kleine meneer van Dijk in de zaal. 

Een plek vol oude en warme herinneringen die het zeer de moeite waard was om opgeknapt te worden! Meer daarover in de link hierboven.

Aan Koen van Dijk werd gevraagd of hij de eerste voorstelling sinds tijden wilde regisseren. Daar hij drie minuten van het plein is opgegroeid en zelf verliefd werd op het vak in het desbetreffende theater was zijn antwoord binnen vijf seconden een volmondig 'Ja!' En welke voorstelling dan? Een verhaal dat hem al sinds 1980 in zijn greep hield - Kiss of the Spiderwoman. Eerst het toneelstuk wat slechts met twee man werd opgevoerd, toen het boek waar de twee hoofdpersonen op een gegeven moment samensmelten in een grote dialoog, toen de West-End productie en daarna die op Broadway! Destined for greatness want de makers waren zij van Cabaret en Chicago (John Kander & Fred Ebb). Er was alleen één vraag, voor Broadway was de musical grootser geworden dan het toneelstuk met een voltallig ensemble, op iedere rol een andere acteur, glitter, glamour you name it. Kon het stuk weer toe met enkel die twee hoofdrolspelers? Uiteraard ondersteund door een vrouw en wat bijrollen, maar zou de musical nog werken met slechts acht man op het toneel?

In mijn opinie - briljant idee.

Ik ga de synopsis van het stuk heel brutaal jatten van de site, komt 'ie:
"Kiss of the Spiderwoman verteld het verhaal van twee gevangenen die samen in een kleine cel worden geplaatst. De één vanwege zijn politieke overtuiging, de ander vanwege zijn geaardheid. Ze zijn elkaars tegenpolen maar ook - letterlijk - tot elkaar veroordeeld. Om de tijd te doden verteld de één over Hollywood-films uit zijn jeugd waarin de mysterieuze spinnenvrouw een grote rol speelt, De ander verteld over zijn grote liefde. Langzaam onstaat er begrip voor elkaar. Maar wat gebeurt er als de één onder druk wordt gezet om de ander te verraden in ruil voor zijn eigen vrijheid?"

Het speelt jammer genoeg maar een maand, maar deze opzet - kleine musical, goed verhaal, steengoede cast - oh man, zo voor herhaling vatbaar!

OpusOne, bedankt voor deze prachtige productie!
Meer, meer! En als we dan toch bezig zijn;

Hoi, ik ben Anouk van der Laan. Ik heb een bachelor of music en ik zou graag auditie komen doen.

En dan nu bellen naar mensen, want netwerken - het is net werken... badum tssh.

Liefs,
Kleine Muts

Ik kwam in mijn zoektocht naar nieuwe recepten tot de ontdekking dat ik me hier in een zeer specifieke poel aan mede voedsel enthousiasten bevindt. Namelijk vrouwen. En dit vind ik frappant gezien kok toch een mannenberoep blijkt te zijn en het Jamie was die me aanzette tot 'het er iets mee doen'.

Dat aanstekelijke enthausiasme, die nonchalante - en sorry verspillende, ik ben een 'ik lik de kom tot de laatste druppel toe uit' kinda gal - manier van koken maakte het zo leuk om alleen al naar te kijken! Perfectie wordt niet nagestreeft, maar een buitengewone smaaksenstatie, lol en gemak. Ik ben dan ook vanaf het allereerste moment gesubscribed op FoodTube. Wat kan ik zeggen, ik ben nu eenmaal groot fan van guitige hoofden.

Maar dan rest mij de vraag, waar zijn de andere mannen? Is deze online blogger community nu echt een vrouwending? Is het zoiets als tijdschriften?

Ik snap dat het meedoen met alle hypes wellicht niet per se heel aantrekkelijk is voor de gemiddelde man. Aangenomen dat ik dan ook weer weet wat de gemiddelde man precies leuk vind wat een grote leugen is, maar dit schrijft makkelijker.
Is dat het misschien, dat het voor mannen over het algemeen gezien minder aanvaard is in de hedendaagse cultuur om mee te doen aan vegan hypes, breakfast cupcakes, meal prepping, eigenlijk alles wat niet te maken heeft met: 'VLEES' en 'droog worden'. Overigens, in mijn opinie is dat laagje spek zeer welkom, als ik een steen wil knuffelen ga ik wel naar de bouwmarkt.

Dus ik ging op zoek.
Hier vond ik er een paar, uiteraard ook meteen de beste zoals de site mij doet geloven. Nou, dat neem ik dan maar aan. Na even neuzen tussen de posts kwam ik tot de conclusie dat dit veelal mannen zijn die sowieso in de voedingsindustrie zitten. Ik noem een chef, food photographer - ik ga even heel lui voor de Engelse titels hier - food editor, auteur van eigen kookboek, und so weiter.
Wat ik overigens níet meteen tegenkwam was een blog over fitness! Voornamelijk lekker eten, veel culinaire uitstapjes en een breed scala aan recepten. Tot mijn spijt ben ik het woord 'glutenvrij' slechts een keer tegengekomen, maar aan de andere kant is het eigenlijk niet zo moeilijk om glutenvrij te koken. Bakken is een ander verhaal. En aangezien petieterige cupcakes toch nog steeds meer een vrouwending zijn - want 'schattig' - kan ik me uitleven in het land van de aardappelen & groentenschotels.

Die mannen toch, best vermakelijk.

Hier dan even mijn persoonlijke favorieten op een rijtje:

1. Jamie Oliver
2. De mannen van Sorted Food  - Stiekem meer vloggers
3. Donal Skehan - Het Ierse, jongere antwoord op mr. Oliver
4. David Leite - Door mijn zoektocht, deze meneer schrijft vermakelijk!
5. Serious Eats - Wederom zeer recentelijk, meerdere mannen met goede posts

Het grootste voordeel van het lezen van een mannelijk foodblog? Ik voel me niet zo schuldig over het feit dat ik soms helemaal geen zin heb om gezond te doen.
Ik heb nu eenmaal niet altijd zin om hard te lopen & chocola is gewoon veel te lekker.

Ik zou zeggen, mannen kom online en vermenigvuldig u! Op het gebied van foodbloggen enzo dan he, want dat is mijn topic. Ik noem de vegan man, de vega man, de glutenvrije man, de man die alles kan, de man die graag bbq's in elkaar zet of als 'ie dan toch bezig is een spit en er vervolgens een kip, kalkoen of voor mijn part een half varken aan rijgt - mits biologisch uiteraard, of gewoon de man die er eigenlijk helemaal niets van bakt, maar het ondanks alles toch probeert.

Zou ik persoonlijk enig vinden.

Liefs,
Kleine Muts

Oh! Ik bleek niet de enige te zijn die het ontbreken van testosteron was opgevallen, deze blogger deed zelfs een heuse tag over mijn vraag.

'Hebben jullie ook suikervrije taart?'
'Ja. Nou, we gebruiken suikervervangers. Natuurlijke suikers. Zoals palmsuiker, rijststroop, kokosbloesemsuiker, dat soort dingen.'
'Oh. Dus helemaal niets wat helemaal zonder suiker is?'

En que het rijtje aan gebak wat net zo goed licht gezoet is met een suiker'vervanger', maar er minder imposant uitziet dan een taart.

Let me burst your bubble - suikervrij gebak bestaat niet.

'Maar Rens Kroes dan?'
De eigen adaptatie op klassiekers met een persoonlijke twist laat het er misschien uitzien als een brownie, maar laten we wel wezen een brownie is geen echte brownie als deze gluten-, lactose-, ei- en suikervrij is. Dan is het een baksel wat nog het meest lijkt op een brownie dus geven het beestje maar die naam.

Dan koolhydraten. Als je ze niet wilt eten, accepteer dan ook dat iets 'lekkers' er niet in zit, tenzij dat lekkers een heerlijk sappig appeltje is.

We maken onszelf helemaal tureluurs door aan een bepaalde standaard te willen voldoen. Als je lekker wilt eten, wilt genieten van het leven zonder daar teveel voor te laten en een broertje dood hebt aan lichaamsbeweging dan kun je nog zo hard willen dat je lichaam er net zo uit gaat zien als dat van een, noem eens iets leuks, Wendy van Dijk, maar als je bouw om te beginnen al niet zo tenger is, vergeet het maar. En daarbij, waarom zou je je fijne leven omruilen voor een intens sport- en eetregime waar je om te beginnen toch al geen trek in had?
Een bestaand sociaal leven komt dan namelijk op de tweede plek en is die smallere taille je dat echt waard?

Door dit soort verhalen zijn we kookmutsen gestart. Hoe kun je gezond leven?
Dan is de eerste vraag, wat is gezond leven? In mijn opinie - geluk. Gelukkig zijn met wie en waar je bent. Met de mensen die jij je vrienden noemt, met de baan waar je met plezier naartoe gaat. Met die overheerlijke dipsaus die je dit weekend gaat maken en helemaal gaat verslinden tijdens de bbq.
Het is alleen wel lekker als je niet met al te veel gezondheidskwaaltjes kampt door bijvoorbeeld een overvloed aan suikers dat door je lichaam raast en geen andere uitweg kan vinden dan een hoge bloeddruk en vetophoping.

En dat laatste, daar zijn wij voor. We zijn geen professionals, maar juist daarom een heel algemeen medium wat niets hoeft te promoten behalve eerlijke feiten over voeding! We hebben geen andere achtergrond dan te zijn opgegroeid met de A-merken en ook met enige regelmaat verstrikt zijn geraakt in het web der afvalmethoden.

Voor ons geldt: Terug naar de basis. Wat nu onder de noemer biologisch valt was vroeger de norm, wat is er in de tussentijd gebeurd met ons eten? En waar komt pure voeding vandaan? Wie teelt/maakt het, is dat dan zo anders en zo ja is dat dan beter?

Conclusie - Ditch those diets tenzij je op doktersadvies wat kilo's kwijt moet. Start eerst eens met een simpele reiniging en een pro-biotica voor blije darmen!

Liefs,
Kleine Muts

Wat ik al niet doe voor de gezondheid. 

En dan met name de gezondheid van mijn lieve darmpjes.

Ik kan er kort over zijn, mijn darm-detox cocktail was niet te pruimen. Azijn, zout en een drabberige toestand klinken ook niet per definitie bijzonder aantrekkelijk. Tijd om te experimenteren en een manier te vinden om mijn 'kuur' uit te zitten zonder mijn niet al te fruitige ochtenkoppie te laten vertrekken van walging.

Vandaag poging 2: Alleen het zuiveringszout en de psylliumvezels (neus dicht en achterover gooien) en de appelazijn bij mijn gebruikelijke glas msm. Dit is best te doen afgezien van het feit dat het zuiveringszout echt wanstaltig is.

Wat ik ook nog heb gehaald in het kader van 'gezonde drankjes die vooral gezond en niet lekker zijn', zuurkoolsap! Ik werk in een biologische winkel en heb er al een aantal klanten over gehoord. Het leek me verschrikkelijk, want zuurkool, maar na 1 slokje was ik om. Ik vind het heerlijk! Dus, kom maar op met die gefermenteerde kooltjes!

Ik zal niet ingaan op details, maar het detoxen is begonnen. Mijn lichaam is zichzelf aan het reinigen en met bijzonder gevoelige darmen merk je dat.. snel. De rest laat ik aan de verbeelding over, of eigenlijk denk er maar niet te veel over na. It's all for a great cause!

Dan nu! Food festival aan de Zaan!!
Vorig jaar zat ik met mijn derrière bovenop een Italiaanse berg, maar dit jaar ben ik van de partij! De K'OOK in Wormerveer heeft voor het tweede jaar op rij een scala aan foodtrucks bij elkaar gescharreld en deze uitgestald op de Zaanweg.

Nu hadden Grote Muts en ikzelf niet heel veel tijd om rond te kijken, we dansen namelijk elke vrijdagavond bij Fluxus in Zaandam. We zijn uiteindelijk 2 uurtjes gebleven.
De sfeer zat er goed in, ik ben persoonlijk groot fan van dit soort evenementen! Zeker na Londen waar dit soort markten wekelijks aan de orde zijn. Er was helaas weinig keus voor mij als glutenvrij klantje - heel veel brood, gepaneerd, gefrituurd - en iets te veel vlees naar onze smaak. Maar de geuren, leuke mensen en het zonnetje maakten veel goed!

Uiteindelijk heb ik alleen een bolletje overheerlijk schapenijs gegeten van Moois - Pure on Tour. Heerlijk romig, niet te zoet - ik ga ze nog een keer vinden om de andere smaken te proberen. Gisteren had ik bosvruchten, maar er was ook chocolade, mango, kaneel, vanille.. en volgens mij vergeet ik er een maar ik was dan ook te druk met kiezen om een foto te maken. Oeps.

Nu voel ik me sowieso nog een beetje bezwaard om mijn camera zomaar onder ieders neus te proppen voor 'the right angle' and such, dus moeten jullie het maar doen met deze stiekeme impressie. 

Fun fact bij deze stand - we verkopen een deel van de producten in de winkel

DRUK!

Tot mijn grote spijt moest ik deze truck laten voor wat het was door tijdnood - ze verkochten
risottoballen!! En dat mag ik als gluutjevrij dan weer wel eten. 

Tot snel!

Liefs,
Kleine Muts